جدول جو
جدول جو

معنی حسن حرانی - جستجوی لغت در جدول جو

حسن حرانی
(حَ سَ)
ابن علی بن حسین بن شعبه حرانی حلبی. معاصر شیخ صدوق (متوفی 381 هجری قمری) و استاد شیخ مفید (متوفی 413 هجری قمری). او راست: ’تحف العقول فیماجاء من الحکم و المواعظ عن آل الرسول’ که در 1303 هجری قمری در ایران با منتخب کشف المحجۀ ابن طاوس چاپ شده و سپس در 1380 هجری قمری مجدداً در تهران طبع شده است. رجوع به حرانی و ذریعه ج 3 ص 400 و ج 4 ص 431 شود
لغت نامه دهخدا

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما

حسین حرانی
(حُ سَ نِ حَرْ را)
ابن محمد بن ابی معشر مودود سلمی جزری مکنی به ابوعروبه محدث مورخ. متولد پس از 320 هجری قمری 835/ میلادی و متوفی در 318 هجری قمری 930/ میلادی او راست: تاریخ الجزیرتین و جز آن. (معجم المؤلفین از سیر النبلاء ج 9 ص 272) (فهرست ابن الندیم ص 230) (تذکره الحفاظ ذهبی ج 2 ص 304) (کشف الظنون) (فهرست ظاهریه) (ایضاح المکنون) (هدیه العارفین ج 1 ص 305)
لغت نامه دهخدا
حسن رأی
(حُ نِ رَ)
خوش تدبیری: وی که سلیمانیست بازآید بدین کار و با وی خلعتی باشد از حسن رأی امیرالمؤمنین که مانند آن به هیچ روزگار کس را نبوده است. (تاریخ بیهقی ص 294). کسری گفت: ای بزرجمهر چه هزار کرامات و مراتب که آن را نه از حسن رأی ما بیافتی. (تاریخ بیهقی ص 340). از حسن رأی ما خلقت و ولایت یافتند و بیارامیدند و مقدمی بخدمت درگاه خواهد آمد. (تاریخ بیهقی ص 501). گفت حسن رأی و صدق رعایت پادشاه مرا از مال مستغنی کرده است. (کلیله و دمنه)
لغت نامه دهخدا
حسن رازی
(حَ سَ نِ)
ابن قاسم بغدادی مکنی به ابوعلی نحوی ملازم صاحب عباد بود و در پیرامون سال 400 هجری قمری درگذشت. اوراست: ’المبسوط’ در لغت. (هدیهالعارفین ج 1 ص 273)
لغت نامه دهخدا
حسن حسنی
(حَ سَ نِ حَ سَ)
افندی. او راست: ’تنویرالبرهان’ در شرح البرهان کلنبوی (منطق) که در سال 1295 هجری قمری تألیف کرد و در آستانه بی تاریخ چاپ شده است
لغت نامه دهخدا
حسن حکان
(حَ سَ نِ حَکْ کا)
شاعر آذربایجانی ترک زبان سدۀ سیزدهم. (ذریعه ج 9 ص 251 بنقل از دانشمندان آذربایجان و حدیقه الشعرا)
لغت نامه دهخدا
حسن دراوی
(حَ سَ نِ دَ)
ابن احمد هداجی مغربی. درگذشتۀ 1006 هجری قمری او راست: شرح صغرای سنوی و شرح کبرا. (هدیه العارفین ج 1 ص 290)
لغت نامه دهخدا
حسن سرابی
(حَ سَ نِ سَ)
از شعرای آذربایجان است. (دانشمندان آذربایجان بنقل از حدیقه) (ذریعه ج 9 ص 242)
لغت نامه دهخدا
حسن بحرینی
(حَ سَ نِ بَ رَ)
شیخ محمد حسن بحرینی، او راست: رسالۀ مفقودالخبر که شیخ عبدالنبی قزوینی بر آن حاشیه دارد. (ذریعه ج 6 ص 89)
لغت نامه دهخدا
حسن ارجانی
(اَرْ رَ / اَ رَ / اَ)
حسن بن محمد بن الحسن بن یزداد بن مهران. وی از پدر خود محمد بن الحسن و محمد از پدر خویش حسن سماع دارد و حسن از یحیی بن معین روایت کند و از حسن ثانی ابوبکر محمد بن ابراهیم بن المقری روایت آرد. (انساب سمعانی)
لغت نامه دهخدا
حسن تهرانی
(حَ سَ نِ تِ)
شاعر سدۀ یازدهم و معاصر نصرآبادی بود و در مدرسه ’جده’ اصفهان تحصیل علم میکرد. (ذریعه ج 9 ص 343)
لغت نامه دهخدا
حسن حاینی
(حَ سَ نِ یِ)
ابن علی بن حسن عاملی. شاعر است و مجموعۀ قصاید دارد که در آن امیر فخرالدین بن معن را ستوده و در سال 1025 هجری قمری درگذشته است. (زرکلی بنقل از خلاصهالاثر ج 2 ص 29) (ذریعه ج 9 ص 239 بنقل از امل الامل)
لغت نامه دهخدا
حسن حجازی
(حَ سَ نِ حِ)
ابن علی عوض بدری، مکنی به ابوالفضائل ازهری. در مصر به سال 1131 هجری قمری درگذشت. او راست: اجماع الاناس و دیوان و شش کتاب دیگر که در هدیهالعارفین (ج 1 ص 297) یاد شده است
لغت نامه دهخدا
حسن حسینی
(حَ سَ نِ حُ سَ)
عبدالوهاب تونسی. مدرس تاریخ در خلدونیه و مدرسه عالی ادب عربی به تونس بود. او راست: 1- بساط العقیق فی حضاره القیروان و شاعرها ابن رشیق چ تونس 1330 هجری قمری در 92 ص. 2- المنتخبات التونسیه للناشه المدرسیه چ التونسیه به سال 1367 ه. ق
لغت نامه دهخدا
حسن حلوانی
(حَ سَ نِ حَ)
مکنی به ابومحمد. در مکه حدیث میکرد و در سال 242 هجری قمری درگذشت. او راست: ’المسند فی الحدیث’. (هدیهالعارفین ج 1 ص 267)
لغت نامه دهخدا
حسن حمدانی
(حَ سَ نِ حَ)
ابن حمدان تغلبی، مکنی به ابوعلی حمدانی و ناصرالدوله. یکی از امراء حمدانی و از فرزندان حسن بن عبدالله حمدانی است. در مصر بزرگ شد و به سرداری لشکر مستنصر رسید و به دست سران ترک در 465 هجری قمری کشته شد. (اعلام زرکلی چ 1 ص 224 ج 225) (تاریخ گزیده ص 336)
لغت نامه دهخدا
حسن مراغی
(حَ سَ نِ مَ)
ابن حسین بن حسن خیابانی بغدادی معروف به درویش اشرف. او راست: خمسۀ درویش اشرف. (ذریعه ج 7 ص 259). رجوع به درویش اشرف شود
لغت نامه دهخدا
حسن قطرانی
(حَ سَ نِ قَ)
از معتمدین حسن صباح اسماعیلی بود. (حبیب السیر)
لغت نامه دهخدا
حسن گرگانی
(حَ سَ نِ گُ)
میر کمال الدین حسن حسینی جرجانی قاضی هرات و شریک نظام الدین امیرعبدالحی است و در زمان خوندمیر مدرسی یکی از صفه های مدرسه سلطانی با وی بود. (رجال حبیب السیر ص 262)
از مقتولین ملاحده در 365 هجری قمری میباشد
لغت نامه دهخدا
حسن صغانی
(حَ سَ نِ صَ)
ابن محمد بن حسن بن علی بن عدوی عمری مکنی به ابوالعباس و ملقب به رضی الدین صغانی هندی ساکن بغداد بود (555- 650 هجری قمری) و در بغداد درگذشت. او راست: ’الاحکام’ در فقه حنفی و جز آن که در هدیهالعارفین (ج 1 ص 281) و روضات (ص 222) یاد شده است
لغت نامه دهخدا
حسن عراقی
(حَسَ نِ عِ)
ابن محمد بن علی، مکنی به ابوعلی حلبی. شاعر. درگذشتۀ 803 هجری قمری او راست: الدرالنفیس و جز آن که در هدیهالعارفین (ج 1 ص 287) آمده است
لغت نامه دهخدا
حسن عفانی
(حَ سَ نِ عَفْفا)
ابن عبدالله عثمانی مصری. او راست: ’تذکرهالانام به من تولی مصر فی الاسلام’ که در 965 هجری قمری نگاشته است. (هدیهالعارفین ج 1 ص 210) (کشف الظنون)
لغت نامه دهخدا
حسن عمانی
(عُ)
حسن بن علی بن سعید عمانی، مکنی به ابومحمد. وی مقری بود و پس از سال 500 ه. ق. ساکن مصر گشت. او راست: 1- المرشد. 2- الوقف و الابتداء. (از معجم المؤلفین از طبقات القراء ابن جزری ج 1 ص 223)
ابن علی بن ابوعقیل محمد شیعی امامی. درگذشتۀ 167 هجری قمری او راست: کتاب ’الکروالفر’، ’التمسک بحبل الرسول’. (روضات ص 167 و 168) (هدیهالعارفین ج 1 ص 265)
لغت نامه دهخدا
حجر حرانی
ابن سلیمان حرانی. یکی از بلغای عرب است. (ابن الندیم)
لغت نامه دهخدا
ابوالحسن حرانی
(حَرْ را)
مخلدبن یزید، مکنی به ابوالحسن یا ابویحیی. از ثوری و ابن جریج روایت کند. و عبدالحمید بن محمد حرانی از وی روایت کند. در 193 هجری قمری درگذشت. (سمعانی)
لغت نامه دهخدا
حسن سرایی
نوعی برنج خزری
فرهنگ گویش مازندرانی
حسن خانی
نام مرتعی در منطقه ی آمل
فرهنگ گویش مازندرانی